Tak się trochę wystraszyliśmy tego mołdawskiego stopa, że sami nie wiedzieliśmy jak mamy wracać. Inna z Sashą, twierdzili, że im autostop w Mołdawii idzie bezproblemowo i zaproponowali nam, że przemieszamy się - Kasia z Sashą, a ja z Inną, tak aby nie było problemu językowego i podjadą z nami ok. 130km do pierwszego większego miasta w stronę granicy mołdawsko-ukraińskiej - Balti.
Faktycznie, z nimi autostop w Mołdawii wydaje się banalny... ;). I strasznie fajnie, że mogliśmy razem postopować... udało się nawet przejechać za darmo... marszrutką! :)
Ciężko nam było się rozstać z tak niesamowitymi i wspaniałymi ludźmi...
Z Balti do granicy - kolejne ok. 120km - przejechaliśmy marszrutką, która kosztowała nas w sumie ok. 5$.
Najlepsze, że całą drogę stresowaliśmy się czy nas ktoś tu nie chce wykiwać ;), bo przesiadaliśmy się z jednej marszrutki do drugiej, raz za tyle pieniędzy, za chwilę okazywało się, że za więcej i w ogóle wszystko to takie szemrane było. A na koniec niedaleko granicy, przesadzono nas na dodatek w taksówkę do granicy, za którą zapłacił kierowca marszrutki ;).
Granica mołdawsko-ukraińska, jak koniec świata. Późno (ok. 22:00), zimno, ciemno...
Przez ok. 40 minut, w trakcie których chcieliśmy zacząć łapać stopa przejechało jedno auto, w przeciwnym kierunku. Aż... nagle... podszedł do nas Pan i po angielsku (!) powiedział, że on rano jedzie do Lwowa, i że jeśli chcemy to możemy spać u niego w aucie.
Jakże niesamowity i wspaniały to był człowiek!
Siedzieliśmy więc nocą, pośrodku niczego, słuchając w ciężarówce rosyjskiego rocka i pijąc wino, które pić musieliśmy - bo Pan powiedział, że albo napijemy się z nim mołdawskiego wina, albo będziemy spać na dworze ;) (w żartach, oczywiście).
Rano Pan wysłał nas po herbatę, zrobił śniadanie i gdy powiedzieliśmy, że nie jemy mięsa, podsumował:

- nie palicie, nie pijecie, nie jecie mięsa.... oj, nie za dobrze...

Przejechaliśmy razem Ukrainę, aż do Lwowa. Pan nas wysadził i standardowo zaczął padać deszcz:). Nauczeni mołdawskim doświadczeniem do centrum na stopa złapaliśmy marszrutkę:).
Ze Lwowa do polskiej granicy dotarliśmy ok. 19:00.

Niby nie szło nam znowuż aż tak źle! ...Jednak trasę 76okm z Medyki do Gdańska pokonaliśmy w 19 godz. Ah!, bo wspomnieć trzeba, że skoro mieliśmy kilka dni wolnego to postanowiliśmy odwiedzić Niesamowiszczy w Trójmieście!!:).
Trasa Medyka - Rzeszów ciężko nam poszła, natomiast Rzeszów -Warszawa całkiem sprawnie. Nawet przez stolicę przejechaliśmy tranzytem. A z Warszawy do Gdańska przemieszczaliśmy się co 20 -30 km, stojąc wszędzie po troszkę. Czas mieliśmy gorszy niż za majowych mistrzostw autostopowych!
Pierwszym co spotkało nas w Gdańsku, a dokładniej, gdy wysiedliśmy z SKM na Oliwie, był uśmiechający się już z daleka znajomy Beaty. Michał, zdziwiony co my tu robimy i czy czasem nie szukamy ich domu [tzn. Łukasza i jego]. Wyglądaliśmy co prawda na troszkę zagubionych, ale to dlatego, że szukaliśmy soczewicy, by przygotować zupę soczewicową. Jak się jednak okazało w Gdańsku o soczewicę trudno.

Gdy już się odnaleźliśmy z Beatą i zaniechaliśmy zakupu soczewicy zrobiliśmy malutkie warzywne zakupy na zupę z soczewicy bez soczewicy:D.
Wspólnymi siłami wyszła nam najlepsza zupa na świecie!!




Pomimo nieprzespanych 32 godzin, nie byliśmy w stanie zrezygnować z towarzystwa Beaty i Łukasza, bo to właśnie do nich jechaliśmy te 19 godzin z granicy [z czego nas Beata oczywiście wyśmiała - to znaczy, z 19 godz., a nie z tego że do nich]. Wybraliśmy się na spacer po starej Oliwie. Miejsce niesamowite, zupełnie inne od nowoczesnego centrum Gdańska. Stare budownictwo, brukowane uliczki, magiczny park z wodospadem. A późnym wieczorem obejrzeliśmy "Hair" - i, odziwo, my po nieprzespanych 40 godzinach wytrwaliśmy, a usnęła Beata;). Następnego dnia wybraliśmy się na wykłady o schizofrenii - o ludziach bardziej wrażliwych od reszty społeczeństwa. Najpierw została schizofrenia przedstawiona ogólnie przez panią Mariolę Bidzan, a następnie swój wykład miała Arnhild Lauveng - norweszka, która była chora na schizofrenię, udało jej się chorobę przezwyciężyć i od 15 lat żyje bez leków. Jako psycholog pomaga innym ludziom zmagać się z tym problemem.
Wieczorem poznaliśmy Fantastyczną znajomą Beaty - Kingę, u której zresztą spędziliśmy następną noc. Kinia jest tak niesamowicie pozytywna, uśmiech nie schodził jej z twarzy przez cały wieczór, no i oczywiście mołdawski koralik na dreda od razu zmienił właściciela!! Gdy przyszły do Kingi jeszcze Magda- Świeczka - i Beata nie mogliśmy przestać rozmawiać... każdy chciał o wszystkim opowiedzieć, każdy chciał każdego słuchać, a przecież mieliśmy iść na plażę napić się herbaty. Kinia zaparzyła suszony tymianek, który przywiozła ze słowackiej ekowioski, gdzie spędziła część swoich wakacji.
Wybraliśmy się na Kamienną Górę w Gdyni, skąd rozpościerał się widok na Gdynię właśnie :), a później na plażę i w ostateczności herbatę tymiankową wypiliśmy, nieustannie rozmawiając i ciesząc się swoim towarzystwem. Chłonąc niesamowitą, magiczną, pozytywną energię od dziewcząt, na Skwerze Kościuszki tuż obok Błyskawicy [bezcenna pamiątka narodowa, jedyny ocalały okręt zbudowany przed II wojną światową przyp. red.].
Dzień później pobudka miała być o 6, co w rzeczywistości z niewiadomych powodów przesunęło się na 7.00 i niestety były to już ostatnie chwile naszego pobytu w Trójmieście. Uściskaliśmy Kingę na "dowidzenia" - do zobaczenia za 2 dni we Wro na wegańskim weekendzie. Wyruszyliśmy w drogę powrotną do domu.
Nasiąknięci niesamowitą pozytywną energią. Zainspirowani Kingowymi opowiadaniami o ekowiosce i po prostu najnormalniej w świecie radośni, szczęśliwi i zakochani wróciliśmy...
I stan ten będzie się utrzymywał,oj będzie...